Op weg naar Chiang Mai

Een beginnende verkoudheid achtervolgde me al dagen. Een opgezette keel en af een toe een flinke nies, maar daar bleef het bij. Tot de dag dat ik 'knikkerman' tegenkwam. Alsof al het gejank het snot heeft los geweekt, liep ik sinds die nacht te hoesten en te proesten. Dat beloofde wat voor de busrit die me te wachten stond, maar eerst had ik nog een dag in de stad te vullen. Echt zin om nog iets te doen had ik niet, dus zat ik vooral achter internet en dronk het ene smaakvolle sapje na het andere. Het fruit is hier echt onweerstaanbaar! Om acht uur zou een tuk-tuk me komen halen bij mijn guesthouse. Acht uur werd half negen en terwijl ik rustig bleef wachten, werd de persoonlijke tuk-tuk chauffeur van het guesthouse bozer en bozer. Ineens stond het meisje van de reisorganisatie voor mijn neus op een scooter. Ja, een scooter. Daar gingen we. Zij, ik, mijn enorme backpack en mini rugzak op een scooter door de straten van Ayutthaya. Dacht ik dat ik al lang gewacht had, het wachten begon nu pas echt. Voor het reisbureau werd ik neer geplant en ze boden me internet en eten aan. Nee, ik hoefde niks. Wist ik veel dat ik daar nog anderhalf uur zou zitten. Opeens kwam het meisje met een grote tas met folders aangelopen. Samen met haar man begon ze deze aandachtig door te nemen en ook ik kreeg er een paar toegeschoven. Het waren reisfolders uit 2007. In Nederland drijven deze allang door het riool als gerecycled wc-papier, maar niet hier. Nee, ze werden netjes afgestoft en uitgezocht om in de winkel te leggen. Erg gezellig allemaal, maar ik zat als enige te wachten op een bus die waarschijnlijk ergens in een file stond. Toen er dan toch een tuk-tuk verscheen met nog meer reizigers begon ik helemaal te twijfelen. We zouden toch met een tourbus gaan? Instappen en rijden maar. Ergens op een snelweg ‘in the middle of nowhere’ stond de beloofde bus op ons te wachten. Met zijn vijven stapten we in en de slaperige toeristen uit Bangkok keken ons verbaasd aan. Verwijtend vroeg één van hen me waarom we hier waren. De toon was gezet. Voorin zag ik nog lekker stoelen met beenruimte. Helaas werd ik op weg hier naar toe tegengehouden. Deze waren voor de stelletjes, ik mocht me ergens in het midden opvouwen. Meer opgepropt kon naar mijn idee niet, maar voor een nacht was het best te doen. Dat het altijd meer kan, bewees een Nederlands gezin voor mij. Al klagend en zeurend, zoals alleen wij Nederlanders dat kunnen, dat ze het toch wel een beetje gehad hadden met deze manier van reizen gooiden ze alle vier hun stoel zo ver mogelijk naar achter. De vader keek nog bezorgd om en vroeg 'gaat het zo?'. Mijn 'nou nee, eigenlijk niet' maakte totaal geen indruk. De hele weg hebben ze heerlijk liggen slapen, terwijl ik letterlijk met mijn benen in mijn nek lag. Slapen zat er voor mij niet meer in, maar eigenlijk was dat niet zo erg. Langzaam zag ik het stedelijke landschap veranderen in berggebied en de eerste rijstvelden kwamen voorbij. Door het regenseizoen is de natuur hier waanzinnig groen. Soms met bomen in de vorm van olifanten. De nachtmarktjes waren nog in volle gang. In andere kraampjes lagen de spullen te wachten om de volgende dag verkocht te worden. De mensen hier hebben zo'n vertrouwen in elkaar dat ze de hele toko 's nachts onbewaakt aan de kant van de weg laten liggen. Hetzelfde geldt voor de meeste guesthouses waar ik slaap, je pakt gewoon je eigen drinken en schrijft het bij je kamernummer. De Europeanen die ik tegenkom begrijpen hier niks van. 'Dat kan toch niet meer in deze tijd?' Volgens mij weten ze hier dat de meerderheid van de mensen te vertrouwen is. Waarom zou je jezelf dan druk maken over het kleine deel dat hier misbruik van maakt? Kost waarschijnlijk meer energie dan het oplevert. Daarnaast is Boeddhisme het belangrijkste geloof in Thailand. In deze religie vormen al je daden samen je karma. Je zonden kan je niet afkopen met het bidden van een rozenkransje. Ze komen gewoon op je eigen bordje terug. Zelf ben ik niet zo van het geloof, maar hier zorgt het voor een opvallend vriendelijke en verdraagzame samenleving.
Ondertussen zat ik nog steeds heel verdraagzaam te wezen achter mijn landgenoten. Rond een uur of acht 's ochtends kon ik mijn spieren weer aan het werk zetten. Niet alleen mijn beenspieren. Het dochtertje kreeg zelfs mijn lachspieren weer aan de praat door de reis te eindigen met de woorden 'nou dat was oncomfortabel'. Na een enorme omweg en hulp van zo'n beetje de hele stad kwam ik in een guesthouse terecht. Daar ontdekte ik drie dikke blaren op mijn buik. Blijkbaar had ik me zodanig opgevouwen dat de knopen van mijn broek in mijn huid waren gaan zitten. Iedere keer als ik in de dagen erna de pleisters verving dacht ik 'dit is best oncomfortabel'.
De zes dagen Chiang Mai maakten alles weer goed. Gigantische markten met prachtige kleren en sieraden brachten me bijna in de verleiding om uitbundig te gaan shoppen. Het beeld van een uitpuilende backpack weerhield me hiervan. Tijdens een boottocht over de Mae Ping rivier vertelde een echtpaar uit Nieuw-Zeeland me enthousiast over hun ervaringen in een olifantenpark. Op de rug van een olifant waren ze door het park getrokken. De rest van de dag werd besteed aan bamboeraften en een vlindertuin. Misschien was dat ook wel iets voor mij, een dagje de stad uit leek me wel wat.
Zondagochtend werd ik opgehaald door een busje, dat zich vulde met oudere dames en een gezin. Deze trip leek niet helemaal voor mijn doelgroep. Alles bij elkaar werd het best leuk. De mensen waren aardig, de olifanten werden goed verzorgd, maar erg spectaculair was het niet. Bamboeraften was meer dobberen en de vlinders waren denk ik met vakantie.
Inmiddels vond ik het tijd voor een beetje actie. Mijn blaren waren aan het genezen en daarom besloot ik mijn reis naar het noorden te vervolgen. Op maandag pakte ik een bus naar Fang vol met Aziaten. Een vrouw kwam naast me zitten en keek erg bezorgd terwijl ik maar bleef hoesten. Ineens toverde ze poedertjes te voorschijn die ik moest slikken. Heel even twijfelde ik of ik dit duister uitziende goedje moest aannemen, maar waarom ook niet? ze hebben hier vaak gezondere medicijnen dan bij ons. Was het de poeder, was het de moederlijke zorg? Geen idee, maar de volgende twee uur bleef mijn hoest weg. We zaten wat te kletsen en toen vroeg ze me naar mijn e-mailadres. Het boekje dat ze opensloeg stond vol met mailadressen van toeristen en de dag dat ze hen ontmoet had. Een soort facebook, maar dan op papier. Zo kan ze iedereen laten zien met wie ze ooit heeft gepraat. Toen we haar halte hadden bereikt zorgde ze er nog even voor dat het Chinese meisje, dat geen woord Thai of Engels sprak, naast me kwam zitten. We moesten maar een beetje op elkaar letten. Als je geen woord kunt wisselen is slapen meestal de beste optie. Het hoofd van het meisje verplaatste zich richting mijn schouder terwijl ik me weer eens zat te vergapen aan het prachtige uitzicht.
In Fang stapten we over op een grote tuk-tuk die ons naar Tha Ton bracht. Vanaf daar nam ik de volgende dag de boot naar Chiang Rai, waar dan eindelijk de actie kon beginnen. De blauwe plekken van de jungle staan nog op mijn lijf, maar het waren een paar onvergetelijke dagen. Natuurlijk komt daar een nieuwe blog over. Nu zit ik nog een paar dagen in Phayao en Chiang Khong voor ik de grens over ga naar Laos.