Actie in Chiang Rai

Ergens op een brug stopte de tuk-tuk. We waren in Tha Ton, maar waar precies? Straatnamen zag ik nergens, maar waar heb je die ook voor nodig als je één straat hebt en een paar zijstraatjes. Ook de Lonely Planet gaf weinig helderheid. Het hotel dat ik zocht werd omschreven als degene die naast de andere lag. Oftewel bij die grote boom naar links en dan bij die kleine rechts. Nou ja, vragen dan maar. Het Chinese meisje was maar wat blij dat ze iemand had gevonden om achteraan te hobbelen. De communicatie liep belabberd en eenmaal bij het hotel aangekomen heb ik haar dan ook niet meer gezien. Zelf besloot ik nog even rond te gaan lopen. Op aanraden van de jongen van het hotel ben ik naar het tegenoverliggende klooster gegaan. Dat lag aan de voet van een berg en als je omhoog liep, kwam je het ene na het andere Boeddhabeeld tegen. Toen het donker werd en de vele honden hongerig begonnen te kijken, begon ik maar eens aan de afdaling. Ik sliep aan de rivier Mae Nam Kok en het restaurant gaf hier een prachtig uitzicht op. Over hetzelfde water reisde ik de volgende dag verder naar Chiang Rai. Tijdens het ontbijt ontmoette ik Mario, een Duitser die dezelfde reis zou gaan afleggen. De boot was voornamelijk een toeristenattractie, maar wel een hele mooie. De natuur was adembenemend en de huizen die we onderweg zagen leken wel paleisjes. Op de boot leerden we de Franse Svettlana en haar Duitse vriend Phillip kennen. Samen besloten we op het vaste land op zoek te gaan naar een hotel. Met zijn vieren vertrokken we te voet naar het centrum van de stad. Halverwege bleek de afstand toch wel erg lang om lopend af te leggen. Een tuk-tuk bood uitkomst. Wel eentje waar normaal gesproken twee personen in passen. Niet vier mensen met evenveel bagage, maar wij wel. Dat was de start van een paar gezellige dagen. Terwijl wij naar een guesthouse gereden werden, viel het eten bij de mensen op straat uit hun monden als ze ons voorbij zagen komen. Svettlana en Phillip wisten een goed guesthouse waar we ook bijzondere trektochten door de jungle konden regelen.
Met gids Kai begonnen we de volgende dag aan ons avontuur. Het eerste op de lijst was de witte tempel. Terwijl de regen met bakken uit de hemel kwam, bewonderden wij dit gigantische kunstwerk. Een artiest is al jaren bezig met dit speciale project en hoopt in 2070 klaar te zijn. Althans hij of zijn opvolger. De witte Boeddha viel een beetje in het water. Door de regen misten we het uitzicht. Dan maar lunchen en natuurlijk was dat weer goddelijk. Er is nog geen Thais gerecht geweest waarvan ik dacht 'nou dit is het niet helemaal'. Zelfs vegetarisch zijn het wonderen in de keuken. De magen waren gevuld en dat hadden we nodig ook. De volgende drie uur zouden we door de jungle gaan lopen. Met vlagen bleef het regenen. Voelde ik me in het begin nog wijs met mijn super wandelschoenen, niet veel later lag ik tot mijn heupen in het water. Was dit een jaar geleden gebeurd dan was ik opgestaan en naar huis gegaan. Nu niet, ik had iets te bewijzen. Ik had ja gezegd tegen deze trip dus ik zou het afmaken ook. Het werden twee dagen van vallen en opstaan. Ieder glad stuk liet mij stuiteren en op elk hoog punt draaiden mijn ogen drie keer in het rond, maar net zo vaak was er een hand om me overeind te helpen of me er langs te loodsen.
Doorweekt door regen en zweet en onder de modder kwamen we aan in het dorpje waar we zouden overnachten. Dorpje is een groot woord. Dertien gezinnen, maar niet dat er zoveel huizen waren. Als je het al huizen kon noemen, hutjes eigenlijk. Er waren drie hutjes waar wij ons over konden verdelen. De wc was een gat in de grond met een bak water er naast. De badkamer was een kraan met een bak water er naast. De tijd had hier stil gestaan, op de televisie in een hoekje en de mobiele telefoon na dan. Het werd een bijzondere avond. Kai vulde een wok met groente en vlees, niet voor mij natuurlijk, en plaatste het op een vuurtje in de hut. De boel begon flink te sudderen en ondertussen maakten wij kennis met de Thaise whisky. Stiekem kwamen er af en toe kinderhoofdjes om de hoek kijken. Na het eten durfden ze dan eindelijk aan te schuiven en kon het feest beginnen. Heel veel foto's en spelletjes later kropen we uitgeput in bed. Ik lag boven het kippenhok en kon dus live meegenieten van de vechtende dames. Het dorp liep vol met puppy's, kittens en kuikentjes en samen wisten ze elkaar prima te vermaken. In deze wereld heb je geen wekker nodig, want de haan wist precies wat zijn taakomschrijving inhield. Rond een uur of vijf liep hij een paar rondjes door het dorp om ons te wekken. Nog een keer omgedraaid en toen kon de dag echt beginnen. De tocht werd voortgezet en daarmee ook de glijpartijen, maar het uitzicht over de rijstvelden en bergtoppen waren de blauwe plekken meer dan waard. Zodra we ons vermoeide lijf konden ontspannen in een hotspring was de trip volmaakt afgesloten. 's Avonds zijn we de markt afgestruind en hebben we een hele tafel gevuld met eten.
Chiang Rai ligt heel dicht bij de grens van Birma en nu we dan toch in de buurt waren, wilden we hier wel eens een kijkje nemen. Voor 10 dollar stonden we aan de andere kant en daar kon ik onmiddellijk mijn ogen van de grond rapen en mijn mond sloot zich niet meer van verbazing. In welke wereld waren we nu terecht gekomen? 'Sir, do you want to buy viagra? No, maybe cigarets? Or a calender with girls, Thai girls?' De meest onmogelijke namaak troep werd hier verkocht en de zwervers kropen letterlijk over de markt. De huizen zagen er prachtig uit, maar er was totaal geen leven achter te bekennen. Eigenlijk leek het nog het meest op een grote theatervoorstelling. Dan maar naar een marktje in de buurt. Werden we in Thailand nog overladen door tuk-tuk aanbiedingen hier werden we voornamelijk nagestaard en gemeden. Dan toch maar in een tuk-tuk van de overheid. Op de markt hadden ze blijkbaar een pauze in hun toneelstuk, want hoewel er genoeg verkopers waren er was niemand om iets te kopen. Uit pure verveling zaten de mensen maar een beetje te kaarten. Al met al ben ik nu heel benieuwd naar het land achter deze stad, maar hier reizen is wel heel erg veel lastiger dan in de rest van Azië. Voorlopig dus maar even niet. Terug in Thailand zijn we nog naar de Golden Triangle gegaan, maar dat stelde niet zo veel voor. Je staat in Thailand en vanaf daar kan je Laos en Birma zien liggen, een soort drielandenpunt. Wel twee Italiaanse meiden ontmoet, waar we 's avonds mee zijn gaan eten en de kroeg ingedoken. Onze laatste avond met zijn allen wisten we te rekken tot drie uur en was enorm gezellig.
Heel even moest ik wennen aan het idee dat ik weer alleen verder zou gaan, maar het voelde ook wel erg goed. Daarom besloot ik twee dagen naar Phayao te gaan, een rustig stadje waar niet al te veel toerisme is. Lekker even bijgekomen en daarna vertrokken naar Chiang Khong. Het startpunt voor mijn reis door Laos. Een prachtig land, waar ik de volgende keer meer over ga vertellen.