Ayutthaya

Zelfverzekerd stapte ik zondag de straat op. Het was tijd om mijn reis te vervolgen naar Ayutthaya, een stadje ten noorden van Bangkok, en ik wist precies welke bus ik moest hebben om daar te komen. De weg naar de bushalte wilde ik afleggen per taxi of tuk-tuk. De eerste tuk-tuk chauffeur waarmee ik reis en prijs overlegde, vond het maar een dom plan. Waarom ging ik niet eerst even met hem langs een TAT (Toeristenbureau)? Ik schonk hem mijn meest verveelde blik en liep door. Het was nog een redelijke afstand naar de halte en misschien was een taxi eigenlijk wel voordeliger. Daar kwam bij dat de taxi's in Bangkok alle kleuren van de regenboog hebben en ik al sinds de dag van aankomst verliefd was op de roze exemplaren. Het geluk wilde dat ik alleen maar naar de hoek van de straat hoefde te lopen om er zo één te vinden. Die hoek was best dichtbij, maar de weg er naar toe bleek lang. Als een stel vliegen op een hoop stront vlogen de tuk-tuk chauffeurs op me af. Waar konden ze me naar toe brengen en langs welke TAT zouden we als eerste gaan? Overdreven theatraal zuchtte ik eens diep en keek vol minachting naar deze hoopvolle profiteurs. Er stond een stralende roze taxi op mij te wachten en ik was niet van plan om die aan mijn neus voorbij te laten gaan. Even later zat ik dan eindelijk in de auto onderweg naar de bushalte. Een minivan, vol met locals en hun boodschappen, bracht me vervolgens in anderhalf uur naar mijn volgende bestemming.
Daar vond ik een lief guesthouse aan de rivier, die de gehele stad omringt. Ze hadden hier een soort slaapzaal, met vier matrassen op de grond, en daar besloot ik gebruik van te maken. Misschien leerde ik zo nog nieuwe mensen kennen, maar helaas bleek ik de enige te zijn. Ook goed, had ik alle ruimte voor mezelf!
In de Lonely Planet had ik al gelezen dat deze stad bekend staat om de grote hoeveelheid honden die er los rondlopen en dat je vooral 's avonds een beetje voor ze moest oppassen. Grote hoeveelheid is een understatement, de stad was overgenomen door deze viervoeters. Het leek me het beste om ze zoveel mogelijk te negeren, blik op oneindig had ik tenslotte al geoefend. Struinend door de stad vielen me de aanbiedingen voor boottochten op. Leuke manier om het eiland rond te gaan. Gelijk één geboekt voor de volgende dag en voor de dag erna een bustrip naar Chiang Mai. Het was me duidelijk dat dit een leuk stadje was, maar niet eentje waar ik het dagen zou uithouden. Later bleek om meerdere redenen.
Om vier uur zou ik opgehaald worden voor de boot, dus 's ochtends had ik nog genoeg tijd om een beetje rond te wandelen. Ayutthaya was eeuwen geleden de hoofdstad van Thailand en stond vol met prachtige tempels. Totdat er een oorlog met Birma overheen ging en er van die tempels alleen nog maar ruïnes over bleven. Natuurlijk nog steeds een topattractie, dus op naar het park vol met deze oudheden.
Ik stond nog niet op straat of er begon een hond te keffen alsof zijn leven er van afhing. Zodra die achter me aan begon te rennen, bleek dat het hem meer te doen was om mijn leven. Blaffende honden bijten niet en dat was gelukkig ook nu het geval. Terwijl ik alleen maar kon denken 'had ik verdorie toch maar die rabiës prikken gehaald', kwam de eigenaar me dan eindelijk te hulp. Bij het zien van een massa toeristen wist ik dat ik de ruïnes gevonden had. Schoolkinderen liepen in grote groepen voorbij en zeiden allemaal één voor één enthousiast gedag. Van het ene gebouw slenterde ik naar het andere en zo kwam ik langzaam uit aan de andere kant van het park. Het viel me op dat er een man op een fiets al een tijdje bij me in de buurt rondhing. Hij begon een vaag en onduidelijk verhaal en op dat moment was me duidelijk dat ik beter weer het park in kon gaan, waar meer mensen waren. Terwijl ik dat wilde doen fietste hij voorbij en ik dacht er van af te zijn, totdat zijn fiets ergens achteloos tegen een brug aanhing. Ik had zijn fiets nog niet gezien of ook hij stond weer voor mijn neus. Zijn Engels was heel slecht, laat maar zeggen dat hij het helemaal niet sprak en ik begreep niet wat hij wilde. Zijn ogen waren van een angstaanjagend soort leegheid dat ik wel begreep dat we sowieso niet hetzelfde wilden. Martin Bril omschreef het brein van een hond ooit als een knikker in een pan, die bij het nadenken heen en weer zou rollen. Deze man had waarschijnlijk ook maar een knikker in zijn hoofd, maar de pan om het geheel bij elkaar te houden ontbrak. Hij trok me naar zich toe en bleef naar zijn kruis wijzen. Heel rustig probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik onderweg was naar mijn vriend en dat hij me alleen moest laten. Stom, die lamzak sprak natuurlijk nog steeds geen Engels. Zelfs het woord 'No' wilde die knikker niet in en terwijl ik probeerde weg te komen pakte hij mijn borst vast en duwde me tegen zich aan. Op dat moment wist ik niet meer wat ik moest doen. Wat doe je tegen iemand waarbij alle redelijkheid en verstand ontbreken? Gelukkig schoot mijn onverwoestbare beschermengeltje te hulp, die zich ergens in mijn onderbuik had verstopt. Mijn onderbuik zei: 'schreeuw' en dat heb ik dan ook zo hard als ik kon gedaan. Iedereen die me een beetje kent, weet dat hard schreeuwen een van mijn specialiteiten is. Hiervan schrok de idioot net zo erg als ik van hem en hij deed wat ik al de hele tijd wilde doen, hij zette het op een rennen. Snel pakte ik mijn telefoon. Wat ik daar mee moest? Geen idee. Zo leek het in ieder geval alsof ik een plan had. Hij rende dan wel weg, nog steeds keek hij achterom. Het was voorbij, maar de paniek sloeg volledig toe. Gelukkig kwam daar een gezinnetje aanlopen. Huilend liep ik op ze af en vroeg of ze me wilden helpen naar een tuk-tuk te komen, weg hier en wel zo snel mogelijk. Het verhaal ging er niet helemaal bij ze in. 'Was het geen misverstand geweest, het is hier zo'n veilige buurt?' Een misverstand, natuurlijk dat was het. Deze man was bh ontwerper en in zijn vrije tijd controleert hij of vrouwen wel de juiste aan hebben. Wat ontzettend behulpzaam van hem! Natuurlijk zei ik dit niet, ik had ze nog nodig.
Eenmaal terug in mijn hotel bleven de tranen stromen en het meisje achter de balie was zo lief om naar me te luisteren, ook al begreep ze er niet zoveel van. Ze riep er iemand bij die wel Engels sprak en hij stelde me gerust dat ik later op de dag echt wel alleen over straat kon gaan. Niet dat hij echt kon weten of het veilig was, maar dat was eigenlijk het enige wat ik op dat moment wilde horen. Daar zat ik op mijn matras te bekomen van de schrik. Jezus, wat voelde ik me toen alleen. Het liefst was ik in mijn lakenzak gekropen, maar in plaats daarvan ging ik douchen en trok mijn meest oncharmante afritsbroek aan. Die lul zou mijn dag niet verpesten, ik ging op boottrip.
Voor het hotel zat ik te wachten op mijn tuk-tuk, die rond vier uur zou komen. Twintig minuten later begon ik me af te vragen of deze hele dag in de soep zou lopen. Bellen dan maar. Net toen ik mijn telefoon in handen had, hoorde ik een stem vragen 'You ordered a boattrip?'. Ondertussen keek ik in de ogen van een jongen met de meest betoverende glimlach die ik ooit had gezien. Alsof ik de loterij had gewonnen sprong ik op en zei 'Yes'.
De boottocht voer ons langs verschillende tempels en huisjes langs het water. Houten hutten werden afgewisseld door enorme villa's. Overal waar we kwamen verschenen er handjes van blije kinderen die naar ons zwaaiden. Wij bekeken hun en zij met net zoveel interesse ons. Diezelfde middag had ik mijn moeder nog aan de telefoon en kon ik even aan een bekende stem mijn verhaal kwijt. In combinatie met het ronddobberen op het water werd ik weer wat rustiger. Terug op het vasteland liet ik me door een tuk-tuk naar de backpackersstraat brengen. Met al die honden, en mannen met nog minder herseninhoud dan honden, op straat had ik even geen zin meer om te lopen. Op een terrasje genoot ik van een biertje en vegetarische loempia's. De eigenaresse wilde graag dat ik bij haar en d'r vrienden kwam zitten. Ze schonk me hun lievelingsdrankje in en vroeg: 'Do you like boys or girls?' Mijn lach onderdrukkend zei ik dat ik toch echt voor de mannen ging. 'Is het niet tijd om over te stappen?' Na zo'n dag als vandaag zou je er bijna uit jezelf al over gaan nadenken, maar nee toch maar niet. Pratend en lachend eindigde ik deze rare dag. Slapen ging lastig, de aura van die engerd hing nog om me heen. Alles bij elkaar is het goed afgelopen, maar toch was ik blij dat ik al een buskaartje naar mijn volgende bestemming had. Een bus zou me de volgende avond naar Chiang Mai brengen. Krijgt een normaal mens van tien uur zitten blaren op zijn kont, ik kreeg ze op mijn buik. Hoe? Dat vertel ik de volgende keer. Nu knort mijn maag en is het tijd om te gaan eten.

P.S. Ik krijg allemaal lieve berichtjes van jullie dat jullie niet kunnen reageren. Het heeft iets te maken met het hebben van een gmail-account, maar dat maakt verder niet uit. Mailtjes zijn natuurlijk ook leuk!