Van het paradijs naar Vietnam en op weg naar Nederland

'Je wordt 26?, oei dat is de start van een aantal moeilijke jaren.' Moeilijk? 'Ja, er wordt van je verwacht dat je volwassen bent maar eigenlijk weet je tot je 30ste nog helemaal niet wat dat is.' Inderdaad, ik heb geen flauw idee wat volwassen zijn inhoudt. Maar als ik het goed begrijp heb ik nog vier jaar de tijd om dat uit te vinden. Dit zijn van die gesprekken die je alleen 's avonds laat in de kroeg voert. Mijn gesprekspartner had ruim vijftien jaar meer ervaring in de levenskunst van het volwassen worden en luisterend naar hem ging ik me nog minder zorgen maken. Volwassen zijn is waarschijnlijk maar een relatief begrip.
De laatste dag van mijn 'makkelijke' jaren belandde ik in Kep, een dorpje aan de kust van Cambodja. Toeristen waren er nauwelijks te bekennen, maar aan aanspraak had ik geen gebrek. Waar ik ook ging zitten, binnen vijf seconden zat er iemand naast me. Zodra ze door hun Engelse woordenschat heen waren, meestal na een paar minuten, viel het stil en pakte ik mijn boek er weer bij. Voor de meeste mensen is dit een sein om op te stappen. Niet hier, ze bleven me gewoon zitten aanstaren. Het zal niemand verbazen dat mijn zenuwen dat niet lang vol hielden. Nog nooit heb ik in een middag op zoveel verschillende stenen gezeten. Tegen de tijd dat ik bij de laatste steen aankwam begon ik honger te krijgen en werd me geadviseerd om bij 'Anna's travel agency' te gaan eten. Met haar vloeiende Engels, buitengewone marketing talent en stralende glimlach had Anna het voor elkaar gekregen om in een paar maanden tijd het best lopende reisbureau van Kep op te zetten. Mijn hart won ze die avond door me samen met haar familie mee te nemen naar de opening van een Boeddhistische viering. In tempels staken we wierook aan en luisterden we naar de monniken. Niet dat ik nou zo geïnspireerd was door het Boeddhisme dat ik 's nachts geen oog dicht, maar Anna's laatste verhaal hield me wakker. Het was namelijk mogelijk dat die nacht tussen 12 en 1 een geest zonder benen in mijn kamer zou verschijnen. Wat een geest zonder benen? Heb jij die ooit gezien, Anna? 'Ja, één keer.' Was je bang? 'Heel erg!' Daar lag ik dan in mijn eentje te wachten op mijn eventuele eerste verjaardagscadeautje.
Gelukkig sloeg hij mijn bedje over en ging ik die dag samen met een gids de omgeving verkennen. De regio van Kep staat bekend om zijn peper, dus op naar de peperplantage. Daarna volgde er nog een grot en zo toerden we een paar uur door een prachtig landschap. Wel wat droog, omdat het regenseizoen op zich liet wachten. Inmiddels heb ik geleerd hoe je een motor vasthoudt zonder dat je de bestuurder hoeft vast te houden. Dit tot groot verdriet van mijn gids. Wist ik wel dat hij single was en er niemand jaloers zou worden? Die avond zou ik samen met één van de locals krab gaan eten, maar toen Anna hoorde van mijn verjaardag stond ze er op om de krab voor me klaar te maken en zo werd het een klein feestje. Heerlijk gegeten met bijzondere mensen. Vroeg mijn bed in gedoken, want de volgende ochtend vertrok mijn boot naar 'Rabbit Island'.
Op dit mini eilandje staan een paar bungalows op steenworp afstand van de zee. Elektriciteit is er alleen 's avonds van zes tot negen en je deelt je bed, douche en gat in de grond met alle dieren die door kleine gaatjes kunnen kruipen. Drie dagen lang heb ik in de zee, dan wel mijn hangmat, gelegen en gesprekken gevoerd met mijn mede eilandbewoners. Al zandkastelen bouwend met een Cambodjaans jongetje vroeg ik me even af of ik niet in dit paradijsje kon blijven. Maar nee, mijn Vietnam visum riep en dus vertrok ik naar Ho Chi Minh, ook wel Saigon. Voor mij was het moeilijk afscheid nemen van Cambodja. Dit land is door een hel gegaan. Eerst waren er de Fransen, toen de Rode Khmer en vervolgens de Vietnamezen die het voor het zeggen hadden. Pas in 1993 mocht het volk zelf een regering kiezen en toerisme is iets van de laatste tien jaar. Hopelijk vinden ze snel een weg om de strijd aan te gaan met de armoede en de corruptie.
Een vervelende busreis en een schreeuwende Vietnamese vrouw, ik wilde alleen maar een aansteker kopen, waren mijn eerste ervaringen met mijn volgende reisbestemming. In de enorme chaos van Ho Chi Minh voelde ik me een beetje verloren. Het verkeer in Aziatische steden is een gekkenhuis. Motors en auto's scheuren voorbij en voor voetgangers is het een kwestie van op goed geluk oversteken. In ieder geval zo lijkt het in mijn ogen, maar ik ben dan ook geen liefhebber van grote steden. Snel een tripje naar de Mekong Delta geboekt en de volgende dag het oorlogsmuseum bezocht. Wat een gruwelijke toestanden hebben hier plaatsgevonden! De Amerikaanse napalmbommen hebben een enorme hoeveelheid slachtoffers gemaakt. Begrijpelijk dat ze hier uitgebreid aandacht aan besteden door middel van foto's en verhalen, maar de misvormde foetussen op sterk water gingen wat mij betreft een stap te ver.
De laatste maand wilde ik zoveel mogelijk tijd aan het strand door brengen en ik heb een paar mooie stranden gezien. Om te beginnen China Beach. Een rustig strandje met een geweldig guesthouse, Hoa's place. 's Avonds hadden we familiediner en zaten we met alle gasten te eten en drinken. Waarna we natuurlijk een nachtelijke duik in de zee namen. Afgelopen dagen heb ik een toer met een boot gemaakt, geslapen onder de sterrenhemel op het dek. Daarna ben ik nog drie nachten op het eiland, Cat Ba, gebleven om van de stranden daar te genieten. Ter afwisseling van de zee ben ik in Dalat met een motor door de bergen gescheurd, langs de koffieplantages en zijdefabriek. In Hue zag ik tijdens een toer de tunnels. Gedurende de oorlog leefden hele gezinnen in dit ondergrondse gangenstelsel. In zeven jaar werden er kinderen geboren, mensen overleden en dat allemaal in die benauwde gangen.
In de afgelopen weken heb ik een land vol tegenstrijdigheden leren kennen. Er waren mensen die me tot op de laatste cent probeerden af te zetten, maar er waren er ook die me met liefde een lift gaven als ik weer eens verdwaald was. In het noorden vertelde een gids duizend keer dat Vietnam nu één land is, terwijl mijn gids in het zuiden me toevertrouwde dat als het kon hij het liefst naar Amerika zou gaan. Als de stroom weer eens uitviel en ik vroeg hoe dat kwam keken veel mensen een beetje verlegen. Andere zeiden gewoon eerlijk dat komt door het communisme, we hebben maar één energiemaatschappij. Schoolkinderen riepen enthousiast 'Welcome in Vietnam', terwijl ik in winkels af en toe straal genegeerd werd. Ondanks de moeilijke start heb ik enorm genoten van Vietnam. Het kost soms een beetje moeite, maar ook hier kan je met mensen praten en lachen. Ik realiseer me dat het voor hen gek moet zijn dat het westen eerst met bommen komt en vervolgens ladingen toeristen komen kijken naar de schade die is aangericht. Schrale troost is dat ze in ieder geval weten hoe ze er geld aan moeten verdienen. Soms niet helemaal op de eerlijke manier, maar dat kan tot hilarische taferelen leiden. Op jacht naar sigaretten werd ik een winkeltje in gesleurd. Een oude vrouw zette me op een laag stoeltje en toverde een zak met pakjes Marlboro te voorschijn. Ja, ze had wel menthol sigaretten. Ik bekeek het pakje eens goed en zag dat het een displayexemplaar was. Met mijn meest onschuldige grijns vroeg ik of ze het eerst even open wilde maken. Dat deed ze en de ene na de andere kartonnen sigaret kwam te voorschijn. Ik deed het bijna in mijn broek van het lachen, deze vrouw probeerde me in haar verkoop drang een pakje niks aan te smeren.
Nu zit ik op het vliegveld van Parijs te wachten op mijn aansluiting naar Amsterdam. Net als drie maanden geleden voel ik me een beetje onrustig. Ik ben heel erg blij om iedereen in Nederland weer te kunnen zien, maar aan de andere kant ook erg benieuwd wat er nu komt. Hoewel ik dit leventje nog wel even had kunnen volhouden is het tijd om werk te gaan zoeken en een plek om te wonen. Dus als iemand nog een baan of huis in de aanbieding heeft, het liefst in die volgorde, hoor ik het graag.
Ik heb een geweldige tijd gehad. Prachtige plekken gezien en bijzondere mensen ontmoet. Inmiddels weet ik dat je dekens alleen nodig hebt tegen kou of ongedierte. Verder had ik de afgelopen maanden geen reden om me er onder te verstoppen. Als ik maar één ding mee zou mogen nemen van deze reis, kies ik er voor om dit gevoel zo lang mogelijk vast te houden.